Ожмах түре булған ғаиләмдә
Йәшәй инем, белмәй бер ҡайғы.
Һинең хыянаттан ҡаршы алды
Остом утҡа, һүндерерлек түгел,
Тәнде-йәнде тик бер уй өтә.
Бер ни аңламайым, шаңҡып ҡалдым,
Терәлгәндәр ине беҙҙең иңдәр,
Һындырмайса ғына ҡайырҙың да,
Хәҙер инде бейектәргә осмаҫ –
Парһыҙ ҡанат бик тиҙ арый ул.
Мең-мең һорау телә йөрәгемде:
Бәйләй алырһыңмы ҡанатымды?
Тағы әллә күпме шундай һорау
Әлегә мин яуап таб(а) алмайым,
Килә (а)лмайым һаман һушыма.
Ер ярылһа, төшөп китер инем,
Күңелемдә – төпһөҙ бушлыҡ та.
Мең-мең һорау, икһеҙ-сикһеҙ уйҙар...
Был һынауҙы нисек уҙайым?
Минең хәлгә ҡалған һәр бәндәңә
Түҙемлектәр бирсе, Хоҙайым?!